Elektra's Story... a little later... - Epilog: ...Always being together. For ever.

I Won't Let You Go

Rok później...

 - Cześć, słońce. - Jonathan przywitał stojącą w progu Inés, przytulając dziewczynę. - Jak się czujesz?
 - Wszystko w porządku. - szeroko się uśmiechnęła, machając trzymaną w ręku torbą na laptopa, malowaną w kwiaty wiśni. - To co, idziemy się logować?
 - Jasne! Im szybciej, tym lepiej. - machnął w stronę schodów na piętro. - Skoro do tej pory nam się udawało, teraz też musi. Chodź, lecimy.

Kiedy usiedli na workach sako, rozłożonych tak, że utworzyły mięciutką pseudokanapę, Jonathan wrócił myślami do poprzedniego tygodnia, kiedy polecieli wspólnie z rodzicami do Nowego Jorku, żeby obejrzeć mieszkanie studenckie, które znaleźli z dziewczyną. Było już wstępnie przygotowane do ich potrzeb, całkiem niedaleko centrum, a w dodatku okazało się, że w budynku znajduje się więcej podobnych apartamentów, przeznaczonych wyłącznie dla studentów, więc o ile rekrutacja pójdzie dobrze, przeniosą się na początku sierpnia do miasta wielu kultur, by dobrze je poznać, znaleźć jakieś ciekawe miejsca i obejrzeć wszystko to, co się da. Może nawet wybrać się na jakąś imprezę z sąsiadami?
Wymarzone kierunki czekały: Inés zdecydowała się aplikować na wydział współczesnych sztuk wizualnych na prestiżowej akademii Julliard, a wyborem Jonathana stał się ostatecznie wydział lekarski na Uniwersytecie Nowojorskim. Chłopak od zawsze marzył o medycynie i jego marzenie w pewien sposób spełniło się, kiedy zrobił w ostatniej klasie kurs ratownictwa. Blaski i cienie tej ścieżki kariery, które w pewien sposób poznał, sprawiły, że chciał odsunąć od siebie wizję bycia lekarzem, dodatkowo godziny zajęć, które miał spędzić w prosektorium napawały go niechęcią, jednak po szczerej rozmowie z ojcem, Connie i kilkoma osobami, idąc za głosem serca, zdecydował się podążyć swoją drogą i spróbować sił w rekrutacji. Umiejętność gry na gitarze mógł zawsze ćwiczyć w czasie wolnym i rozwijać talent dla własnej satysfakcji.

Kiedy weszli do wnętrza mieszkania, położonego na dziewiątym piętrze, Inés wpadła w zachwyt, widząc, jak przez ścianę salonu ciągnie się panoramiczne okno, z którego roztaczał się wspaniały widok na miasto - gigantycznie wielkie, pełne ludzi, którzy z tej perspektywy przypominali wielkością mrówki.
 - Ale tu pięknie. - dziewczyna ściągnęła z ramion pelerynkę z miękkiej, ale wodoszczelnej tkaniny, zostawiając ją na wieszaku w przestronnym przedpokoju, jasno rozświetlonym lampami.
 - Rzeczywiście, widoki są wspaniałe. - Jared pokiwał głową, przyznając rację Inés. - Przy wspólnym wyborze kierowaliśmy się jednak bliskością centrum, łatwością dojazdu na wasze uczelnie i ogólnym wyposażeniem.
 - A to mieszkanie jest już umeblowane, większość potrzebnych wam rzeczy jest już na swoim miejscu, wystarczy, że się przeniesiecie. - Elektra uściskała córkę, wiedząc, że czekające ich rozstanie może być naprawdę trudne. - Chodźcie, pójdziemy dalej.

Nastolatka nie zauważyła, że Jonathan w tym samym czasie, gdy rozmawiała, zdążył zajrzeć do kolejnego pomieszczenia, informując o tym wszystkich radosnym dźwiękiem. Dziewczyna czym prędzej zajrzała do pokoju, widząc niewielki przedsionek, w którym przy oknie stały sztaluga i komoda, przygotowana na materiały. Szeroko otwarte drzwi prowadziły stamtąd do przestronnej sypialni z dwoma łóżkami przy przeciwnych sobie ścianach.
 - Zobacz, wspólna sypialnia! - krzyknął, zwracając tym uwagę rodziców.
Naszym oczom ukazał się duży, nawet bardzo duży pokój, pomalowany na jasnolimonkowy odcień zieleni, umeblowany w nieco nieoczekiwany elegancki sposób: wszystkie meble, półki i szuflady wykonane były z jasnego drewna, ale to, na co para zareagowała entuzjastycznie, to fakt, że mieli w niej piętrowe łóżka, pod którymi znajdowały się biurka z wieloma szafkami, stojącą na nim drukarką, podkładką pod laptopa i kolorowym organizerem. Na bocznej ścianie wisiały niestandardowe półki, rodzaj schodków lub podzielonych na części kwadratów. Na jednej z nich stała w pełni rozkwitła orchidea, ulubiony kwiat Elektry.
 - Pięknie. Wszystko jest już gotowe. - cichy do tej pory Mike podszedł do jednego z biurek, oglądając je z bliska. - O to nam chodziło, ma być wam tu komfortowo.

Trzy tygodnie wcześniej...

 - Mamo, tato, przyszły listy z uniwersytetu! - Inés wbiegła do domu, głośno krzycząc i wymachując kopertą, trzymaną w ręce. - Jonathan też już dzwonił, że właśnie odebrał swoje od kuriera!
Data planowego podania wyników była już od dwóch tygodni zaznaczona na rodzinnym kalendarzu i we wszystkich terminarzach tak, że nie dało się jej pominąć. Dziewczyna rozejrzała się dookoła, po czym pobiegła do studia - pierwszego miejsca, w którym mogli być jej rodzice. Shinodowie siedzieli na kanapie, przeglądając wspólnie stertę papierów, jednak kiedy do pomieszczenia wbiegła Inés, hamując na wykładzinie, Elektra odsunęła od siebie dokumenty, robiąc córce miejsce pomiędzy sobą a mężem.
 - Uważaj, bo rozedrzesz list. - położyła rękę na ramieniu dziewczyny, mocującej się z kopertą.
 - Dmuchnij w krawędź pomiędzy brzegami, to powinno pomóc. - Mike szepnął do córki, która natychmiast uniosła prostokąt drżącymi z emocji rękoma, zaledwie kilka sekund później wyciągając złożoną kartkę.
 - Zaraz serce wyskoczy mi z piersi, serio. - mruknęła, rozkładając arkusz. Wystarczyło, że pobieżnie przejrzała informację, znajdując magiczne słowa, na widok których poderwała się z miejsca, piszcząc jak dziecko i w podskokach kręcąc się dookoła własnej osi. - Udało się! Tak, udało!
 - Wspaniale! - Mike z Elektrą złapali wirującą córkę w objęcia, przytulając najmocniej, jak było to możliwe. Jej szczęście było również ich szczęściem i niewiele potrzebowali, by wspólnie się cieszyć. - Nie będziemy cię tu trzymali na siłę, biegnij zadzwonić do Jonathana, czy i jemu się udało.
Nastolatka nie czekała długo, więc trzymając z całej siły list, popędziła po schodach na piętro, zamykając się w sypialni i wskakując na łóżko. Najmłodszy z familii Leto odebrał po dwóch sygnałach.
 - Jak tam wyniki?
 - O to samo powinnam zapytać ciebie.
 - Cóż... zamawiam bilety na samolot. 
Inés przetarła dłonią kąciki oczu, z których zaczęły sączyć się łzy radości. Nie wierzyła do końca, że coś takiego, jak ich wspólne studia będą możliwe...
 - Lecimy razem! - wyrzuciła z siebie.
 - Poczekaj. Domawiam bilet dla ciebie, okej?
 - Na kiedy?
 - Połowa sierpnia.
 - Jasne. Oddam ci pieniądze jeszcze dziś, wpadniesz?
 - Zobaczymy się niedługo.

- Mamo, naprawdę się nie martw. - Inés pakowała drugą walizkę, składając ubrania i wkładając je ostrożnie do jej wnętrza. Nie brała ze sobą wszystkiego, bo część potrzebnych rzeczy mogła kupić na miejscu, a te, których nie mogła przewieźć samolotem, przesłała już paczką kurierską, która zaczeka na jej odbiór w biurze ochrony apartamentowca.
Nie mogła doczekać się kolejnej podróży, tym razem ku własnej przyszłości, tej dalszej, jeszcze nieznanej i tej bliskiej, spędzonej z Jonathanem, jej najbliższym przyjacielem, chłopakiem, wyjątkowym człowiekiem, który stał się dla niej jedną z najważniejszych osób, tworzących jej osobiste centrum wszechświata.
 - Nie, nie martwię się, wiem, że mogę wam ufać. - Elektra uśmiechnęła się do córki. - Po prostu...
 - Co "po prostu"? - dziewczyna spojrzała pytająco.
 - Będę za tobą tęskniła. Bardzo.
 - Ja też. - odłożyła koszulkę, którą chciała spakować, siadając na łóżku obok matki i przytulając się do niej jak mała dziewczynka. Chociaż była już "młodą dorosłą", czasem nadal czuła się jak dziecko, które wciąż potrzebuje opieki, wsparcia i matczynych uczuć.

Be My Forever

 - To co, jutro lecimy? - Jonathan i Inés siedzieli na kocu, rozłożonym na trawie w ogrodzie Shinodów, popijając zimną lemoniadę i starając się nie myśleć o wielkiej przeprowadzce, która miała ich czekać.
 - Trochę się boję. - dziewczyna była przytulona do ramienia chłopaka, spoglądając w niebo.
 - Nie musisz. Naprawdę, bo ja nigdy nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Nigdy.
 - A ja nie chcę, żebyś odchodził.
 - Więc nie odejdę, nie martw się. - ciemnowłosy ostrożnie się obrócił, przybliżając do dziewczyny i sekundę później całując tak wyjątkowo, jakby był to długo oczekiwany pocałunek w jego życiu, przeznaczony dla tej jedynej, żadnej innej. Tak, jakby nigdy więcej nie miało być nikogo innego, tylko ciemnowłosa.

------------------------------------------
Historia zatoczyła koło...

To już ponad półtora roku... Mnóstwo pracy, czasu, spędzonego nad klawiaturą, trzy zeszyty zapisane maczkiem kratka w kratkę, tony papierów, powyrywanych kartek (najczęściej z innych zeszytów, kiedy to wena przychodziła w szkole), kosz, pełen pustych nabojów do pióra, wiele chwil strachu o to, czy ktokolwiek będzie chciał czytać moje teksty, czy na pewno pisałam tak, jak tego chciałam, ale były również momenty radości, gdy czytałam opinie wielu osób, zdania, z którymi liczyłam się w różnym stopniu, zdania, które czasami naprowadzały mnie na taki, a nie inny splot zdarzeń...

To przygoda, której nigdy nie zapomnę. Zyskałam dzięki niej coś więcej, niż tylko to, że miałam możliwość podzielenia się ze światem tym, co kocham robić... 

Dziękuję Wam za te wszystkie zerknięcia, komentarze, chwile, które zechcieliście poświęcić moim artystycznym próbom i Elektrze, za cały zarwany czas, mniej lub więcej cierpliwości, za wszystko. Nie usunę bloga, o nie, chciałabym mieć pamiątkę na przyszłość, ślad po jednym z ważnych etapów mojego życia.

Chcę w tym miejscu podziękować osobom, które przyczyniły się do sukcesu tego projektu, który rozrósł się do skali mini-powieści, składającej się w sumie z prawie pięćdziesięciu rozdziałów...
Ninde - siostro ma, nawet nie wiesz, ile razy mi pomagałaś - wiem jednak, że mogłam nie spojlerować ci aż tak bardzo, za co przepraszam. Ale z drugiej strony, chyba ci się to podobało, prawda?
Moim komentującym, których jest bardzo dużo i których nie jestem w stanie wymienić każdego z osobna: za całe wsparcie, cudowne słowa i motywację, szczególnie przed maturami, bo to dzięki Wam po wszystkim wróciłam do pisania.
Każdemu, kto tu zerkał, lecz śladów po sobie nie zostawiał: Wam również dziękuję. Za to, że byliście przy mnie, Elektrze i spółce.

W tej chwili pracuję równolegle nad różnymi projektami, jednak wydaje mi się, że najbardziej zainteresuje Was jeden z nich: opowiadanie o pewnej dziewczynie, Nii, które prędzej czy później (raczej prędzej, o ile wszystko będzie szło tak jak teraz) rzucę na pożarcie i oczywiście ocenę blogowym czytelnikom. Kiedy już coś z tego wyniknie, postaram się Was wszystkich o nim poinformować za pośrednictwem blogów, własnego Twittera i grup facebookowych.
Możliwe, że jeszcze kiedyś pojawi się tutaj jakaś Bennoda, ale tego nie jestem w stanie w tej chwili stwierdzić. Może kiedyś...

Na razie natomiast dziękuję Wam jeszcze raz za wszystko i żegnam się, siedząc przed komputerem tego pięknego wieczoru.