9. "Reveal all secrets"

Mężczyzna kierował Mercedesem, w którym siedzieli wspólnie z Elektrą. Zastanawiało ją tylko jedno, dlaczego pojazd wydawał się inny niż wszystkie, które widziała do tej pory. Widziała, że Mike jest dobrym kierowcą, więc nie wahała się zapytać go o to, co ją tak nurtowało.
 - Mam dziwne wrażenie, ale czy aby ten samochód nie jest opancerzony?
 - Masz wprawne oko. - odpowiedział, nie odwracając wzroku od drogi. - Rzeczywiście, karoseria jest pokryta dodatkową warstwą metalu, a szyby są pancerne. To taki zminiaturyzowany czołg, dodatkowa tona albo dwie stali więcej. - zerknął w tylne lusterko.
"No nie. To jest Guardian... Takimi autami jeżdżą szejkowie! Nieważne..."
 - Wygodnie tu. -zapadła się głębiej w fotel, pokryty skórą.
 - Za chwilę dojeżdżamy, więc lepiej nie zasypiaj. - spojrzał na pasażerkę, po czym uśmiechnął się do siebie.

Po pięciu czy dziesięciu minutach zaparkował pod małym, piętrowym budynkiem stylizowanym na włoski dom. Gdy weszli do wnętrza, jak spod ziemi wyrósł przed nimi opalony Włoch o miodowo-brązowej skórze, który serdecznie uściskał Mike'a.
 - Michael, amico mio! A ta dama to kto? - skłonił się przed Elektrą i pocałował jej dłoń.
 - To Elektra, nasza nowa manager. Elektro, poznaj szefa Luigiego, o którym tyle ci opowiadałem.
 - Jestem zaszczycona. - zarumieniła się, wciągając powietrze nosem. - Co tu tak pięknie pachnie?
 - To amore mio, passata di pomodoro! - mężczyzna miał bardzo donośny głos. - Stolik tam gdzie zwykle?
 - Oczywiście. - Japończyk przytaknął, po czym poszedł za kucharzem po schodach na antresolę, a dziewczyna zaraz za nimi.
Stopnie i poręcz, udekorowane pęczkami suszonych ziół i główkami czosnku, wykonane z kutego żelaza, spiralnie wznosiły się ku tarasowi, na którym stał tylko jeden dwuosobowy stolik, przykryty obrusem z obramowanie w kolorach włoskiej flagi. Znajdował się na nim wiklinowy koszyczek z prawdziwymi, rumianymi grissini oraz buteleczki z oliwą z oliwek i octem balsamicznym. Z platformy roztaczał się przepiękny widok na całe bistro: z lewej strony widać było kucharzy, podrzucających ciastem na pizzę, a pośrodku ladę z warzywami i sosami - prawdziwy raj sałatkowy. Co prawda Elektra nie była wegetarianką, ale uwielbiała zieleninę.
Już mieli siadać, gdy Luigi wyciągnął spod obrusa dwie białe, porcelanowe miseczki i podał je parze.
 - Proszę, wybierzcie sobie sałatki, a ja przygotuję dla was coś specjalnego.
 - Może panini? - zaproponowała.
 - Życzenie tak pięknej kobiety jest dla mnie rozkazem. - skłonił się, po czym popędził po schodach do kuchni.
Wzięli w dłonie swoje miseczki i zeszli do baru. Elektra przypatrywała się poczynaniom ciemnowłosego, jego zachowanie wskazywało na to, że nie pierwszy raz korzysta z takiego wyboru. Wymieszał ze sobą różne rodzaje sałat, kawałki sera, papryki, dorzucił kilka pomidorków i skropił całość octem balsamicznym z czerwonego wina. Dziewczyna nie postąpiła inaczej: do bazy sałatkowej dorzuciła świeżych ziół, kapary, trochę grillowanych warzyw i polała wszystko dressingiem jogurtowym.

Mike'em targały sprzeczne emocje: jednocześnie chciał wiedzieć, co takiego jest w Elektrze, że wydaje mu się znajoma; z drugiej strony bał się, że zostanie uznany za nachalnego. Czuł, że jest mu naprawdę bliska, jakby był przywiązany do niej niewidocznymi linkami. Może była to tylko jego intuicja, ale wyglądała jak Japonka ze sporą domieszką krwi europejskiej lub amerykańskiej...

Gdy wrócili, na stole czekały już na nich talerze z parującymi kanapkami z ciągnącym się, roztopionym serem. Zaczęli jeść w milczeniu, wsłuchując się w "La Traviatę", śpiewaną przez jakiegoś tenora.
 - Smakuje ci? - zapytał się, popijając kęs lemoniadą.
 - Jasne, że tak. Przepyszne.
 - Mogę cię o coś zapytać?
 - A o co chodzi? - Elektra spojrzała na twarz Mike'a; był zatroskany, podobnie jak poprzedniego popołudnia. Martwiła się o niego, czy aby nic mu nie dolega.
- Dobrze się czujesz?
 - Tak. - pokiwał głową, jednak bez przekonania. - Posłuchaj...
 - Tak? - spojrzała na mężczyznę. 
 - Czy masz coś wspólnego z Japonią? - zapytał na wydechu.
Zapadła cisza. Chwilę później dziewczyna w odpowiedzi opuściła głowę i zasłoniła twarz dłońmi. Do Elektry wróciły wszystkie wspomnienia sprzed pamiętnego wypadku, po którym pozostała jej jedynie niewielka blizna... Uszu Mike'a dobiegł cichy szloch. Wstał i podszedł do Elektry, po czym przykucnął przy niej, podając jej chusteczkę. Przyjęła ją, jednak nie przestała płakać. Japończyk objął dziewczynę ramieniem, czując, że drży, jednak nie z zimna. "To niezbyt stały grunt, innym razem spróbuję poruszyć ten temat."
 - Przepraszam. - wyszeptał jej do ucha.
Przełykając łzy i wycierając nos odezwała się: - Porozmawiajmy o czymś innym. Teraz nie jestem gotowa na taki temat, jeśli zaczekasz, za jakiś czas sama ci wszystko wyjaśnię.
"No nie, Shinoda, spartaczyłeś to do reszty! Los ci daje taką szansę, a ty robisz z nią co ci się żywnie podoba!" - sumienie Michaela wrzeszczało na niego, próbując uświadomić mu, do czego doprowadził.
 - Idiota ze mnie, przepraszam.
 - Nie jesteś idiotą. To ja się rozkleiłam. - pociągnęła widelcem po pustym talerzu. - Weźmy też coś dla chłopaków, bo się na nas obrażą. - uśmiechnęła się.
Zeszli na parter, dziękując kucharzowi za doskonały lunch. Okazało się, że Luigi pomyślał wcześniej o tym samym, co Elektra, gdyż wręczył dziewczynie ciepłe pudełko ze smakołykami w środku.
 - Dajcie to tym głodomorom ze studia. - powiedział, promiennie się uśmiechając.
 - Dziękujemy i do zobaczenia! - pożegnali się i wyszli z knajpki.

-------------------------------------------------------
Może teraz nieco ułatwiłam Wam zrozumienie, czemu Mike jest tak bardzo niepewny, skąd zna Elektrę. Jeśli nie, spokojnie, w ciągu kilku rozdziałów wszystko się wyjaśni.
Oczekujcie niespodzianki, następny fragment może zaskoczyć.

Odpowiadając na pytania: o Chestera się nie martwcie, nie zamierzam go zranić w relacji z Mike'em.