8. "It makes sense. Just how?"

Tego dnia Elektra skierowała swoje pierwsze kroki ku drzwiom sali spotkań. Słońce, które przygrzewało dość mocno, spowodowało, że wkroczyła do pokoju wystrojona w śnieżnobiałą sukienkę w kwiaty, a włosy zaplecione miała w długi warkocz, przewiązany wstążką. Gdy mężczyźni ją zobaczyli, w sali zapadła cisza.
 - Wyglądasz zjawiskowo! - chór głosów przywitał szeroko uśmiechniętą dziewczynę.
 - Dziękuję... - zarumieniła się.
 - Skoro jesteśmy w komplecie, to do roboty. - oznajmił Mike. - Adam, jak kwestia Monterrey? Wszystko załatwione?
Manager spojrzał na Elektrę. "Tylko nic mu nie mów!" - wiadomość była tak oczywista, że dziewczyna tylko do niego mrugnęła. To była ich wspólna tajemnica.
 - Tak, wszystko jest w najlepszym porządku. - tonem głosu starał się ukryć wpadkę, jednak nie potrafił kłamać. Zdradziły go trzęsące się dłonie.
 - Widziałem to! - zareagował Chester. - Co wy dwoje kombinujecie? - spojrzał na siedzącą obok siebie dwójkę.
 - Mike, chłopaki... Wiecie, że z hiszpańskiego nie jestem orłem...
 - No i? - Robert postukiwał palcami w blat.
 - Elektra wzięła wszystkie dokumenty na własną prośbę. - Mike wybałuszył oczy, słysząc odpowiedź.
 - Gdzie one są?!? - zaakcentował każdy wyraz z osobna.
 - W moim biurze. - odpowiedziała pewnie.
 - I znowu muszę sam się tym zająć? Kolejny raz tłumacz... Wyjdzie na to, że nie jesteśmy profesjonalistami.
 - Daj mi szansę. - błagalnie na niego spojrzała.
 - Skoro chcesz... - powątpiewał w to, czy aby dobrze zrobił, dając jej wolną rękę. - Dacie radę?
 - Tak! - odpowiedzieli jednocześnie.
 - Do pracy, ekipo. - Adam z Elektrą wyszli z pokoju, kierując się w stronę swoich gabinetów.

Szli razem korytarzem, zastanawiając się nad tym, co zrobili. Mężczyzna odważył się odezwać.
 - Mam nadzieję, że nie wpędziłem cię przez to wszystko w kłopoty.
 - Powtórzę się jeszcze raz; ale to już ostatni: zaufaj mi. Dam sobie radę. - spojrzała mu w oczy i tupnęła stopą odzianą w biały sandał - rzymiankę. Westchnęła. - Dobra, idź sobie, bo zaraz zwariuję, widząc, jak się zamartwiasz! - popchnęła mężczyznę w stronę jego pokoju, po czym weszła do własnego, zamykając za sobą drzwi.
Po raz pierwszy zasiadła przy biurku, wyciągnęła z kalendarza wizytówkę i zaczęła dzwonić. Po drugiej stronie połączenie odebrał mówiący z lekka nosowo Meksykanin.

 - Tak, słucham?
 - Czy rozmawiam z panem Gonzalez?
 - Tak. Kto mówi?
 - Nazywam się Elektra Marshall, jestem managerem Linkin Park.

Rozmawiała tak przez dobre pół godziny, ustalając wszystkie, nawet najdrobniejsze szczegóły. Opłacało się uczyć porządnie hiszpańskiego i zdobyć certyfikat, tak więc teraz płynnie porozumiewała się w tym języku.
Dyskusję przerwało wejście Mike'a.

 - Przepraszam, czy może dać mi Pan chwilkę?
 - Oczywiście. - wydobyło się ze słuchawki.
Spojrzała na Japończyka, jednocześnie wskazując na telefon, trzymany w dłoni.
 - Jasne. - szepnął. - Zaczekam.
Wróciła do rozmowy.
 - Jestem.
 - Dobrze, czy to już wszystko?
 - Tak. Bardzo Panu dziękuję, do zobaczenia wkrótce! 
 - Do zobaczenia! 
Odłożyła słuchawkę i napisała kilka słów na wcześniej przygotowanej kartce.

Mężczyzna wpatrywał się w nią ze zdumieniem. Chester od początku miał rację: nie dość, że była piękna, to jeszcze inteligentna. Usiadł na fotelu po drugiej stronie biurka, przyglądając się jej notatkom. Nie zauważył żadnych chaotycznych skreśleń, tylko zapisany linijka po linijce bezbłędnie tekst.
 - Skończyłam. - przerwała jego rozmyślania.
 - Dałabyś wyciągnąć się do włoskiego bistra na lunch? Szef kuchni, Luigi, przygotowuje świetne panini z czym tylko zapragniesz.
Elektra spojrzała na niego zaskoczona. Znali się ledwie od kilku dni, a ten już jej proponuje wspólny posiłek? "Skoro okazja sama się pojawia, trzeba z niej korzystać..." - pomyślała.
 - Jasne, chętnie.
 - Musimy tylko wejść do mnie po kluczyki od samochodu.
 - Zaczekam na ciebie. - wstali od biurka i wyszli na korytarz. Jak na dżentelmena przystało, wypuścił ją pierwszą z pokoju, po czym skierowali się w stronę gabinetu Mike'a. Mijając kuchnię, zobaczyła siedzącego w niej Brada z burzą loków na głowie, konsumującego w najlepsze zawartość miseczki, którą przywiozła ze sobą poprzedniego dnia. Stanęła w progu i spojrzała na gitarzystę z błyskiem w oku.
 - Smakuje?
 - Mhm. - między jednym a drugim kęsem wypuścił widelec z ręki. Sztuciec uderzył o stół z donośnym brzękiem. Przełknął kawałki owoców i zapytał się:
 - To było twoje?
 - Tak. - pokiwała głową.
 - Przepraszam! - jęknął nad pojemnikiem. - To było przepyszne, na początku chciałem tylko spróbować, ale jakoś nie wyszło...
 - Przestań się tłumaczyć i wcinaj. Jadę z Mike'em na lunch, więc się nie zamartwiaj. Jutro też ci przywiozę coś pysznego.
 - Dziękuję! - radość w oczach mężczyzny rozbawiła Elektrę. Wybuchnęła perlistym śmiechem, po czym usłyszała odpowiadający jej śmiech Brada, brzmiący w niższych rejestrach.
 - Z czego się tak zaśmiewacie? - ich wspólną radość przerwało wejście Shinody, machającego kluczykami, trzymanymi w dłoni. - Jakiś żart, którego nie słyszałem jeszcze z twoich ust, Delson? To jakaś nowość.
 - Nieważne. - Brad szeroko się uśmiechnął. - To wszystko wina sałatki.
 - Sałatki, tak? Powoli przestaję cię rozumieć. Idziemy?
 - Jasne. - Elektra pomachała mężczyźnie na pożegnanie.

--------------------------------------------------------
Dzisiaj moja osiemnastka! W ramach prezentu dzielę się z wami kolejnym fragmentem.

Brad jest w moim opowiadaniu strasznym głodomorem. Zjadłby chyba wszystko. 
Mam nadzieję, że nadal będziecie chcieli czytać moje opowieści dziwnej treści, bo jeszcze trochę mam ich w zanadrzu. I jeszcze jedno: zastanawiałam się, czy pisać tą rozmowę telefoniczną po hiszpańsku, gdyż znam ten język, ale uznałam, że lepiej nie, bo nie zrozumielibyście, o czym piszę. 

PS. "To wszystko wina sałatki..." - właśnie te słowa zainspirowały mnie do napisania tego tekstu.
Możliwe, że nie będziecie z tego zadowoleni, ale informuję wszem i wobec, że nadchodzi era tekstów krótszych. Będzie raz krócej, raz dłużej, ale regularnie.