7. "Something disappeared, something is missing."

Wytatuowane przedramiona Chestera były pierwszym, co ujrzał Mike po powrocie do swojego biura. Nie rozumiał, dlaczego jego przyjaciel wygląda tak, jakby zamierzał go zabić. Patrzył na niego przymrużonymi oczyma, a na jego czole widoczne były zmarszczki. Ciemnowłosy uniósł brwi.
 - Co jest grane? - spytał.
 - Kto jest dla ciebie ważniejszy; ona czy ja? Rozumiem, ze chcesz jej pomóc, ale mam już dosyć tego, w jaki sposób reagujesz na mnie. Jesteś chłodny, oschły... Nie tak, jak kiedyś.
 - Ale... ale...  - nie mógł wydobyć z siebie słów usprawiedliwienia. - Proszę cię, ogarnij się choć trochę! - jęknął.
 - Ty też! - wrzasnął. - To nie jajko, a ty nie jesteś kurą! - zaakcentował ostatnie słowo.

Japończyk usiadł po turecku na podłodze, była ciepła, tak jak lubił. Tym razem to nie on dbał o innych, lecz ktoś o niego. "Instalacja ogrzewania podłogowego była dobrą inwestycją..."
A wracając do wspomnień, kiedyś, gdy jeszcze mieszkał w Agoura Hills, gdy dopiero powstawał zespół i gdy udało mu się wciągnąć Chestera do ekipy, razem zajmowali maleńki dom. Czasami nawet zdarzało się im spać pod jedną kołdrą...

Wokalista miał wrażenie, że patrzy na kumpla z góry, więc podobnie jak on usiadł na podłodze. Ich spojrzenia po chwili się spotkały: jedno, wystraszone i drugie, nienawistne, bijące dookoła piorunami; mierzyli się tak, dopóty ciemnowłosy nie opuścił głowy, wbijając tępo wzrok w parkiet.
 - Nie chcę być wobec ciebie chamski... - wyszeptał. - Zależy mi na tobie bardziej niż na wszystkim innym. - przysunął się w jego stronę.
 - Naprawdę? - spojrzał mu głęboko w oczy.
 - Wiesz, że nie kłamię. - odpowiedział.
 - Ale dlaczego akurat ty? - pytanie zadane przez Chaza jeszcze przez chwilę dzwoniło w uszach Spike'a.
 - Nie rozumiesz? Proszę cię, daj mi trochę czasu. Obiecuję, wszystko ci wyjaśnię...
 - Ostatnim razem też tak mówiłeś i co? Przez chyba miesiąc nie zbliżałeś się do mnie, wyłączając oczywiście koncerty.
 - Przepraszam cię. Po prostu sądziłem, że tak będzie lepiej.
"Będzie lepiej? Dla kogo? Chyba dla niego." - te i setki podobnych myśli pojawiały się w umyśle Chestera. Nie był usatysfakcjonowany wyjaśnieniami przyjaciela i chciał zyskać realny dowód na to, że mówi on prawdę. Zbliżył się do niego i zamknął w swoich jego dłonie. Patrzył mu przez chwilę w oczy, sądził, że w ten sposób pozna prawdziwy powód, dla którego Mike zachowywał się w taki egoistyczny sposób. Zamknął oczy i jeszcze bardziej zbliżył się do drugiego mężczyzny. Jego dłonie zadrżały. "Czy on się mnie boi?"
 - Tśśś... - syknął. Ciepło, bijące od ciała Japończyka niosło jego zapach, piżmowy, taki jak kiedyś. To były naprawdę dobre wspomnienia. Puścił dłonie przyjaciela i siedząc w taki sposób, że ich twarze znajdowały się zaledwie kilka milimetrów od siebie, przytulił go. W odpowiedzi poczuł dłonie zakleszczające się na jego korpusie i odpychające go z całą mocą.
 - Przestań! - Mike podniósł się szybko z podłogi. - Wynoś się! - wskazał mu drzwi, po czym odwrócił się do niego plecami.
Chester nadal siedział na ziemi, przyglądając się mu.

Shinoda bezradnie opuścił ręce. Ciemnowłosa wydawała mu się znajoma, tylko skąd? Te rysy twarzy, tak bardzo przypominające mu jego dalszą rodzinę, niezupełnie azjatyckie, ale jednak...
Ciszę przerwało pojawienie się w drzwiach głowy Brada.
 - Idziecie do... - urwał. - Męska rozmowa, OK. Znikam. - po tych słowach wycofał się na korytarz. Mike spojrzał na siedzącego.
 - Ja ją skądś znam! - wybuchnął.
 - To wiele wyjaśnia. - Chester stanął naprzeciw kolegi. - Nie wiem: fotograf, fryzjer, stylista, może jakiś fan na meet&greet, Summit, dziennikarz... Cokolwiek?
Starszy zaczął nucić pod nosem nieznaną mu melodię, po czym podszedł do biurka i napisał w zeszycie następujące słowa:

"And I cannot explain to you
In anything I say or do or plan
Fear is not afraid of you
Guilt's a language you can understand"

 - Nie mam pojęcia... Serio.
 - Zapytaj się jej, to proste.
 - Oszalałeś?!? Skończmy ten temat. Muszę sobie poradzić z nim sam. - potarł czoło w zamyśleniu. 

-----------------------------------------------------------
Widzicie, jednak warto było trochę poczekać, prawda? Pierwsza taka Bennoda, z której jestem szczerze dumna. Czytając rękopis i robiąc niezliczone poprawki, zastanawiałam się, czy aby na pewno będzie tu pasowała.
Co wy na to?

PS. Przepraszam, że rozdział jest taki krótki, ale inaczej całość straciłaby sens.