11. "Juggling with a jokes"

She's So Mean

Krokiem baletnicy przemierzyła cały korytarz Stagelight w tę i z powrotem, nie wiedząc, co zastanie w swoim biurze. Modliła się, by wszystkie jej rzeczy nie były spakowane w karton i czekały, by je zabrała i nigdy już nie wróciła do studia. Podeszła do drzwi i nacisnęła klamkę, oczekując najgorszego.

Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie, ale gdy podeszła do biurka, zobaczyła stojącą na nim szklaną kulę, wypełnioną wodą, a w niej pływający biały kwiat lotosu. Obok rośliny na stole leżał kremowy, złożony wzdłuż na pół kawałek grubego papieru. Usiadła na fotelu i wzięła w dłonie karnet, po czym przełamała nieco staroświecką, woskową pieczęć, blokującą dostęp do wiadomości.
"Jest mi bardzo przykro z powodu tego, co stało się wczoraj. Jeśli będziesz chciała, sama opowiesz mi o sobie; nie będę naciskał. Cierpliwie czekam."

Mike 

Dwukrotnie przeczytała liścik, by upewnić się, czy na pewno dobrze zrozumiała jego treść. Pogładziła dłonią płatki kwiatu, były miękkie, jak z aksamitu. Wyciągnęła z torby kubek z kawą i papierową torebkę, po czym przełknęła łyk napoju. "Jak zwykle przepyszna. Kochana Mel, tak dobrze mnie zna..."

Postanowiła, że nie będzie dłużej czekała. Wzięła w rękę pakunek i wyszła. Idąc w stronę gabinetu Mike'a zastanawiała się, czy aby dobrze zrobi, zapraszając go na wernisaż. Zapukała, jednak odpowiedziało jej gniewne pokrzykiwanie, jakby Mike słuchał naprawdę głośnego wykonania kogoś rapującego. Ponowiła pukanie. W przeciągu kilku sekund dźwięk się urwał i usłyszała:  - Proszę.

Gdy weszła, zobaczyła Japończyka stojącego przy oknie i wpatrującego się w jakiś oddalony punkt.

 - Nie przeszkadzam ci? - cicho spytała.

 - Nie, siadaj. - odwrócił się, po czym sam usiadł na krześle za biurkiem.

 - Dziękuję za kwiat, jest przepiękny.

 - Czułem i nadal tak jest, czuję się winny za to, co stało się wczoraj. - posmutniał.

 - Byłabym zaszczycona, gdybyś zechciał wybrać sie ze mną dziś wieczorem na wernisaż nowej wystawy grafik.

 - Grafik? - ciemnowłosy był zaskoczony propozycją.

 - Tak, w Gallery 66. Jedyny warunek, jaki stawiają organizatorzy, to dress code. Strój powinien być elegancki.

 - To da się załatwić bez większych przeszkód. Garniturów mam na pęczki.

 - Świetnie. Impreza zaczyna się o siódmej. Wiesz, jak tam dojechać?

 - Miałem tam moją pierwszą poważną wystawę, to chyba jasne. - mrugnął do niej. - Bardzo dobrze to pamiętam.

 - Opowiesz mi o tym później, zgoda? Teraz muszę znaleźć Brada.

 - Powinien być w kabinie nagrań, od kilku dni męczy się z jedną z gitar.

 - Dziękuję i do zobaczenia! Aha, zapomniałabym: to dla ciebie. - podała mu papierową torebkę podpisaną jego imieniem, po czym wyszła, pozostawiając zdziwionego Japończyka, wpatrującego się w drzwi, zamykające się za nią.

Torba, którą trzymała w rękach, delikatnie szeleściła. Gdy weszła do studia nagrań, przez dłuższą chwilę nie mogła się zorientować, z której strony jest ta nieszczęsna kabina, w której siedzi Brad. Podeszła do pulpitu i odezwała się: - Brad? Jesteś tu?

Odpowiedział jej cichy głos, wydobywający się z głośnika za nią. Odwróciła się, szukając jego źródła.

 - Chłopaki? Zaraz przyjdę.

Elektra usłyszała dźwięk wyłączanego wzmacniacza gitarowego, po czym kilkanaście sekund później przez drzwi po lewej stronie wyszedł Brad. Trzeba przyznać, nie wyglądał najlepiej.

 - Elektra? Cześć. - przytulił ją. Taki drobiazg, a spowodował, że na twarz mężczyzny wróciła radość.

 - Tak jak obiecywałam, mam coś dla ciebie. - pomachała torbą i wyciągnęła z niej kolejną małą paczuszkę. - Dzisiaj jestem Świętym Mikołajem. - podała mu pakunek podpisany jego imieniem.
 - Co to jest? - zajrzał do torebki. - Rogaliki! - wyszczerzył się. - Jesteś kochana!
 - Nie ma sprawy. A tak właściwie, co się dzieje z twoją gitarą?
 - Nie mam zielonego pojęcia, czemu pytasz?
 - Miałam przecież o was dbać... - uśmiechnęła się do siebie.
 - Coś chyba stało się z mocowaniem. Cała reszta działa bez zarzutu, wzmacniacz też.
 - Zajmę się tym. Do następnego koncertu będzie jak nowa.
 - Dziękuję! - podał jej futerał z instrumentem.

Dziewczyna bardzo się cieszyła, że udało jej się uszczęśliwić kolejną osobę. Teraz tylko pozostało jej zaopiekować się ulubioną gitarą Brada. I zdążyć przygotować się na wernisaż.

Po powrocie do domu...

 - Mel? Jesteś tu?
 - Tak! - usłyszała odpowiedź dobiegającą z garderoby.
Skierowała się do niej, wiedząc, co powie siostrze. Przekroczyła próg pomieszczenia i zobaczyła dziewczynę miotającą się pomiędzy setką wieszaków z sukienkami i marynarkami. Nosiły ten sam rozmiar, więc teoretycznie Melanie nie powinna mieć większych problemów z wybraniem konkretnej kreacji, ale w istocie tak nie było.
 - Co ty robisz?
 - Szukam czegoś sensownego! - pisnęła. - Nie brałam ze sobą kimona, co było błędem, a teraz nie mam się w co ubrać! - wróciła do przeszukiwania wieszaków.
 - W tej chwili siadaj. - Elektra posadziła roztrzęsioną siostrę na krześle przy toaletce. - Zobacz, co przygotowałam. Ty nas tylko uczeszesz, OK?
Dziewczyna patrzyła na siostrę ze zdumieniem. Błękitnooka wyciągnęła z szafy dwie identyczne kreacje: czarne, eleganckie sukienki z koronkowymi rękawami, sięgające połowy uda, wykończone czarną, połyskującą wstążką.
 - Skąd ty to wytrzasnęłaś? - na widok ubrań oczy Mel rozszerzyły się.
 - Do tego jeszcze dodatki i buty. To coś od ciebie. - wyciągnęła z szuflady dwa srebrne łańcuszki z zawieszkami yin - yang oraz srebrne bransoletki. Przyklękła, wydobywając dwie pary stalowoszarych szpilek.

Kiedy Melanie uświadomiła sobie, do czego zmierza Elektra, spojrzała na nią niepewnie.
 - Mamy wyglądać identycznie?
 - Tak.
 - A jeśli ktoś nas pomyli?
 - O to mi chodzi.
Mel zatrzepotała powiekami, po czym zdziwiona odwróciła się w stronę Elektry.
 - Nie rozumiem... - mruknęła.
 - Jedyne, co ma nas różnić, to kolor oczu. Już tłumaczę: Mike... Tak, zaprosiłam go! - powiedziała, widząc uśmiech na jej twarzy. - ...chciał wiedzieć, czy mam coś wspólnego z Japonią, więc go trochę wkręcę, ale potrzebna jest mi twoja pomoc.
 - Nadal nie rozumiem... - odezwała się, tym razem nieco głośniej.
 - Zamienimy się rolami, ale tylko na chwilę. A potem staniemy obok siebie.
 - I co dalej? Jakiś plan B?
 - Nie mam pojęcia. Tego nie przewidziałam.
Dziewczyny zajęły się ubieraniem i przygotowaniami do wyjścia. Nie zajęło im to wiele czasu, gdyż współpracowały: kiedy jedna ubierała buty, druga już wiązała jej włosy i na odwrót. Ostatnie pociągnięcia szminką i odrobina pudru dodały im tylko szyku.
Gdy stanęły przed lustrem, wyglądały jak bliźniaczki. Miały nawet identyczny wyraz twarzy: zdziwienie, pomieszane z zaskoczeniem i radością emanowało od nich.

Jadąc do galerii, Elektra zastanawiała się, czy jej fortel się sprawdzi. Miała nadzieję, że Mike przyjedzie później niż one. Zaparkowały pod starym hangarem dla awionetek, w którym po remoncie powstała galeria. Na jej nieszczęście, mercedes Mike'a już stał pod budynkiem, a on sam siedział w środku ze słuchawkami na uszach. Był tak zajęty, że nie zauważył kobiet, wchodzących do holu.
Zaraz po tym, gdy rozdzieliły się w tłumie, zadzwoniła do Japończyka.
 - Gdzie jesteś? Zaczęło się już.
 - Wchodzę do środka.
 - Czekam na ciebie obok rzeźby.
Podeszła do Mel, która zdążyła już przywitać gości.
- Zaczynamy. - powiedziała, po czym odeszła nieco w bok, przyglądając się zachowaniu siostry.

Ciemnowłosy Japończyk podszedł do niej i pocałował ją w dłoń.
- Dobry wieczór. 
- Obejrzymy razem kilka prac? - Melanie szybko wczuła się w rolę, pomogły jej w tym zdolności aktorskie.
 - Bardzo podoba mi się ten obraz. - wskazał na ogromne płótno, wiszące pośrodku sali. - Z daleka wygląda jak kwiat. Podejdziemy?
 - Oczywiście. - posłała szeroki uśmiech Elektrze, ukrytej za kolumną. Dziewczyna zaczekała, aż się oddalą, po czym poszła za nimi, dbając o to, by nie została zauważona.
 - Przepiękne dzieło. Symbolizuje wszystko to, co towarzyszyło mojemu dzieciństwu. - strzepnął połę marynarki.
Błękitnooka postanowiła wyjść z cienia. Stanęła za mężczyzną i dotknęła jego ramienia. Mike raptownie się odwrócił.
 - Tak, słu... - otworzył usta. - Elektra? Druga Elektra? - spojrzał na uśmiechniętą Melanie i podrapał się po głowie. - Ile was jest? - był wyraźnie zszokowany. Zerkał na obie kobiety, próbując wychwycić nawet nieznaczne różnice. - Może wyjaśnią mi panie, co się tu dzieje? - zmarszczył czoło.
Mel ukłoniła się przed Michaelem. - Nazywam się Melanie Nakamura, jestem siostrą Elektry i żoną autora wszystkich prac wystawianych dzisiaj. Lucas, możesz na słówko?
Mężczyzna we fraku, stojący kawałek dalej, przeprosił parę, z którą rozmawiał i podszedł do Mel.
 - Dziewczyny, świetnie wyglądacie! Kochanie, dla mnie zawsze będziesz najpiękniejsza. - pocałował ją w policzek. - Dobry wieczór, jestem Lucas Nakamura.
 - Michael Kenji Shinoda, miło mi poznać takiego artystę, w dodatku z tego samego, japońskiego środowiska. - podał mu dłoń.
Wyraz twarzy Lucasa był... niezbyt konkretny. - To pan? O Boże... - gwałtownie pobladł, uświadamiając sobie, z kim ma do czynienia.
 - Kochanie, chodź. Usiądziemy. - Mel pociągnęła męża. - Przeproszę na momencik.
 - Teraz zaczynam rozumieć. Któreś z waszych rodziców pochodzi z Japonii?
 - Tata. - pałeczkę przejęła stojąca do tej pory cicho Elektra. - Nie żyje od kilku lat, podobnie jak mama.
 - Przepraszam, nie wiedziałem. Możesz mi powiedzieć, czy mówisz po japońsku? - uśmiechnął się, idąc obok niej.
 - Nie... - wyszeptała, kręcąc głową w prawie niezauważalny sposób.
 - Nie?
 - Życzeniem mamy było to, żebyśmy uczyły się w szkole międzynarodowej. Kiedyś tak, mówiłam, ale teraz pamiętam zaledwie kilka słów, a znaków kanji prawie wcale, bo nie używam ich na stałe. - pociągnęła go w stronę stolika, przy którym państwo Nakamura popijali herbatę.
 - Pańskie prace przypominają o przywiązaniu do kraju, z którego zresztą wszyscy w pewien sposób pochodzimy. - Mike usiadł tak, by móc rozmawiać z Lucasem. - Może tak będzie nam łatwiej skontaktować się w przyszłości. - wyciągnął z kieszeni etui z wizytówkami i podał mu własną z nadrukowanym logo zespołu. Mąż Mel, widząc, co się święci, przygotował własną i wymienił się z mężczyzną.
 - Bardzo dziękuję. Pańskie zdanie wiele dla mnie znaczy.
 - Niestety, ja już muszę się zbierać. Gitara sama się nie naprawi... - Elektra wstała, wpatrując się w zaskoczonego Shinodę. - Tak... Nie wiesz o mnie jeszcze wielu rzeczy. Do jutra!
 - Do zobaczenia! - odpowiedział jej niewielki chórek głosów.

-----------------------------------------------
Jeden z sekretów Elektry został wyjawiony, ale czy to koniec? Czy Wasze przypuszczenia były słuszne? 
Drobna uwaga z mojej strony: dziewczyny nie są bliźniaczkami!

A co do piosenki: jej bohaterka jest prawie jak ona, taka pozytywnie zakręcona :) 
Robi to, co jest dla niej ważne i nie boi się być sobą, a o to chyba chodzi w życiu, by właśnie takim być. Poza tym podoba mi się akurat ta melodia, sądzę, że pasuje tu idealnie.